انسان با احساسش زنده است و زندگی می‌کند

زندگی زیباست با همه احساسات خوب و بد

با همه سختی‌ها و خوشی‌ها

ولی سخت است که در میان مردم زندگی کنی و همیشه حرف و احساسی در سینه داشته باشی که نتوانی به کسی بگویی

و یا اگر هم بتوانی بگویی نخواهی که بگویی

اصلا بگویی که چه بشود

آیا چیزی تغییر می‌کند؟